In juni 2012 schreef ik de eerste versie van dit blog. De titel was toen ‘normaal doen kost energie’. Ondertussen heb ik gemerkt dat juist dit ‘normaal’ doen voor problemen zorgt.Daarom is het tijd voor een update. Er is vaak niets te merken van autisme in eerste instantie. Als het voor je omgeving niet duidelijk is dat er iets aan de hand is, kun je ook niet geholpen worden.
Onderin dit blog geef ik een link naar een heel mooi verhaal van een volwassen vrouw met autisme. Een blog waar je hopelijk wat aan hebt als jij je bezig houdt met bijvoorbeeld passend onderwijs.
Normaal doen kost energie
Normaal doen kost energie voor mensen met autisme. Dit merkt ik bij leerlingen op school en bij cliënten met en voor wie ik werkte. Normaal doen is voor mij soms al lastig, voor hen nog meer. Tijdens de eerste ontmoetingen met mensen is er vaak niets te merken van autisme.
Maar dan komt ineens dat moment dat ze moe worden. Dat het niet meer lukt om ‘normaal’ te doen. Dat kan komen doordat ik een verkeerde vraag stel. Of doordat het gesprek te lang duurt, of teveel inspanning kost. En dan ineens zie ik het autisme heel duidelijk. En het lijkt alsof deze mensen het dan zelf ook opgaven: waar hou ik mij groot voor, die kerel verdient geld aan mijn autisme. Toen ik ambulant woonbegeleider was zei iemand dit letterlijk tegen mij.
Niets te merken van autisme, knap lastig
Tegenwoordig merk ik dat het ‘normaal’ doen een keerzijde heeft. Het is heel normaal dat de mensen met autisme proberen hier niets van te laten merken. Een perfect mechanisme in veel omgevingen. Maar niet in omgevingen waar je jezelf te kort doet, als mensen niet kunnen zien wat er met je aan de hand is.
Op school of op het werk is het belangrijk dat mensen ervan weten, dat je hen vertelt wat voor jou lastig is. En dat er een collega of docent is die je vertrouwt en waarbij je je hart kunt luchten. Want anders stapelt de stress zich op en dan ben je verder van huis. Passend onderwijs en passende werkplekken worden pas een succes als duidelijk is wat je nodig hebt.
Bewondering voor mensen met autisme
Mijn bewondering neemt met de dag toe. Bewondering voor de jongens en meiden met vormen van autisme en andere bijzonderheden op de normale reguliere scholen. Voor werknemers die hun werk doen in omgevingen die hen veel energie kosten.
Bewondering ook voor hun ouders en broers en zussen die vreselijk veel moeten ‘inleveren’. Wat lopen ze allemaal op hun tenen op school en in de maatschappij.
School per definitie een onveilige omgeving
Ondanks het passend onderwijs zijn scholen onveilige plekken voor deze leerlingen. In dit blog ga ik daar wat verder op in. Een hele dag normaal doen kost energie. Bakken vol energie. Steeds op je hoede moeten zijn voor alles wat er om je heen gebeurt is vermoeiend.
En als docenten en werkgevers ook nog zeggen: er is niets te merken van autisme, dan is het echt zwaar. Doe maar normaal, zeggen ze dan eigenlijk. Hou er maar over op. We zien het niet. Juist op de momenten dat je erkenning zoekt, krijg je die niet. En daarmee is de kans dat je jezelf kunt zijn ook verdwenen.
Misschien ken je het ook dat juffen en meesters niet begrijpen waar je het over hebt als je aangeeft dat je kind thuis af en toe tegen het plafond vliegt. Op school is er niets van te merken.
Mooi blog van Bianca
Onlangs zag ik een prachtig blog van Bianca. Het sluit aan bij het onderwerp van dit blog. En ik mag het van haar hier linken. Ze geeft een mooie inkijk in hoe het leven met autisme voor haar is. Terwijl ze als professional op het eerste gezicht ‘heel normaal’ haar werk doet. Lees haar blog op ‘Zo kun je ’t ook zien‘. Dat op zich is al een mooie naam met een boodschap. Of lees nu het blog ‘Autisme op school’ of ‘Autisme en prikkels‘.
